Świadek wspomina II wojnę światową. W momencie jej rozpoczęcia miała 5,5 roku. Ojciec był rzemieślnikiem, matka zajmowała się wychowaniem dzieci. Świadek wspomina życie na wsi, bez telewizji i radia. Dzieci karmiły zwierzęta, nosiły drewno z szopy. Świadek miała starszą o trzy lata siostrę i młodsze rodzeństwo: brata i siostrę. Siostra świadka skończyła pierwszą klasę przed wojną, podczas okupacji szkoły były zamknięte. Dzieci poszły do szkoły dopiero w lutym 1945 roku. Większość dzieci rozpoczęła lub kontynuowała naukę dopiero po wojnie, dzieci w pierwszej klasie były w różnym wieku. Celem rozładowania tłoku w klasach pierwszych, dzieci zdolniejsze szybko przesuwano do wyższych klas. Szkołę utworzono w dobrach (budynku, piętrowym) należących do rodziny żydowskiej. Świadek mieszkała na uboczu, od głównej drogi. Zatrzymywali się u nich sąsiedzi, których wysiedlano z sąsiednich wiosek. Jechali dalej. Jedna z rodzin, kobieta była w ciąży, została do końca wojna. W gospodarstwie mieszkało łącznie ponad 70 osób (dom, stodoła, na sianie w oborze) – byli to przesiedleńcy, ludzie uciekali przed frontem. Najmłodsza siostra świadka przyszła na świat w grudniu 1944 roku. W wiosce stacjonowali również cofający się przed frontem żołnierze niemieccy. Czerwonoarmiści weszli do wioski w styczniu 1944 roku. Świadek mieszkała na uboczu. Rodzina nie była prześladowana podczas II wojny światowej. Brakowało zaopatrzenia. Rodzina uprawiała len, wyrabianie: płótna (ręczniki pościelowe). Pielenie pół z rosnącym lnem. Suszenie lnu, obijanie lnu. Ojciec był pasjonatem hodowli pszczół. Czerwonoarmiści zniszczyli ule.